Najczęstsze urazy ortopedyczne u dzieci i młodzieży

Urazy ortopedyczne u dzieci i młodzieży stanowią istotny problem zdrowotny, szczególnie w kontekście ich naturalnej aktywności fizycznej, uprawiania sportów oraz dużej ruchliwości typowej dla okresu rozwojowego. Młody organizm, choć zazwyczaj szybko się regeneruje, wymaga odpowiednio dobranego leczenia oraz rehabilitacji, by zapobiec długofalowym konsekwencjom. Nieleczone lub źle leczone urazy mogą prowadzić do deformacji, przewlekłych dolegliwości bólowych, ograniczeń ruchomości czy powikłań w postaci niestabilności stawów lub wtórnych zmian zwyrodnieniowych. Dlatego kluczowe znaczenie ma szybka diagnoza, odpowiednia interwencja oraz profesjonalna opieka ortopedyczna i fizjoterapeutyczna. W tym artykule omówimy najczęściej występujące urazy ortopedyczne u dzieci i młodzieży, ich objawy, przyczyny, metody leczenia oraz skuteczne sposoby zapobiegania.

Dlaczego dzieci i młodzież są bardziej narażone na urazy ortopedyczne?

Dzieci i młodzież to grupy wiekowe szczególnie podatne na urazy ortopedyczne, a przyczyny tego zjawiska mają zarówno podłoże biologiczne, jak i behawioralne. Ich układ mięśniowo-szkieletowy znajduje się w fazie intensywnego rozwoju, a aktywność fizyczna, choć niezbędna dla prawidłowego wzrastania, niesie ze sobą zwiększone ryzyko kontuzji. W praktyce oznacza to, że kości, stawy i mięśnie dzieci nie są jeszcze w pełni ukształtowane ani przystosowane do dużych przeciążeń, a ich reakcja na bodźce mechaniczne – takie jak upadki, uderzenia czy skręcenia – różni się znacząco od reakcji dorosłego organizmu. W okresie wzrostu kości dzieci są bardziej elastyczne i zawierają większą ilość tkanki chrzęstnej, co zwiększa ich podatność na złamania charakterystyczne dla wieku dziecięcego, jak np. złamania typu „zielona gałązka”. Z kolei więzadła i ścięgna mogą być zbyt słabe, by w pełni stabilizować stawy, co skutkuje częstymi skręceniami i nadwyrężeniami. U młodzieży dodatkowo dochodzi do tzw. „nierównowagi wzrostowej” – mięśnie nie zawsze nadążają za wydłużającymi się kośćmi, co prowadzi do przeciążeń i zaburzeń koordynacji ruchowej. Z perspektywy psychologicznej i behawioralnej, dzieci często nie są świadome ryzyka wynikającego z podejmowanych aktywności. Cechuje je impulsywność, chęć rywalizacji i brak przewidywania skutków własnych działań – wszystko to przekłada się na większe ryzyko wypadków i urazów podczas zabawy, zajęć wychowania fizycznego czy treningów sportowych. Młodzież z kolei bywa skłonna do ignorowania bólu i kontynuowania aktywności mimo dolegliwości, co może pogłębiać urazy i wydłużać czas leczenia. Nie bez znaczenia są również czynniki zewnętrzne – źle dobrane obuwie, brak sprzętu ochronnego, nieodpowiednia technika ćwiczeń czy zbyt duże obciążenia treningowe mogą przyczynić się do mikrourazów, które w dłuższej perspektywie prowadzą do poważniejszych kontuzji. Problemem jest także zbyt szybki powrót do aktywności po kontuzji, bez pełnego procesu rehabilitacji, co często skutkuje nawrotami lub trwałym uszkodzeniem struktur anatomicznych. Z uwagi na powyższe czynniki, profilaktyka urazów ortopedycznych w tej grupie wiekowej powinna być traktowana priorytetowo. Edukacja dzieci, młodzieży, rodziców i trenerów w zakresie bezpiecznego ruchu, ergonomii oraz pierwszych objawów urazu, może realnie ograniczyć skalę problemu i uchronić młody organizm przed trwałymi konsekwencjami kontuzji.

Złamania kości – najczęstsze powikłanie urazów mechanicznych

Złamania kości to jedno z najpowszechniejszych i najpoważniejszych powikłań urazów mechanicznych u dzieci i młodzieży. Mimo że dziecięcy układ kostny charakteryzuje się większą elastycznością niż u dorosłych, intensywna aktywność fizyczna oraz niedojrzałość strukturalna kości sprawiają, że ryzyko złamania jest znaczne. Do kontuzji dochodzi najczęściej w wyniku upadków, gwałtownych zderzeń w czasie zabawy lub podczas uprawiania sportu. Szczególnie narażone są kończyny górne – przedramię, nadgarstek i obojczyk – ale równie często urazom ulegają kończyny dolne oraz kręgosłup. Dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym są w nieustannym ruchu – skaczą, wspinają się, biegają – a przy tym ich kości są w trakcie mineralizacji, co oznacza, że nie osiągnęły jeszcze pełnej twardości i gęstości. Dodatkowo obecność chrząstek wzrostowych (płytki nasadowe) w kościach długich czyni je bardziej podatnymi na uszkodzenia, które – jeśli nie zostaną odpowiednio rozpoznane i leczone – mogą mieć wpływ na późniejszy rozwój kończyny. W okresie dojrzewania dodatkowym czynnikiem ryzyka jest wzrost aktywności fizycznej w sportach wyczynowych, gdzie wzrasta zarówno siła oddziałująca na układ kostny, jak i częstotliwość przeciążeń. Charakterystyczną cechą złamań dziecięcych jest występowanie tzw. złamań typu „zielonej gałązki”, w których kość pęka tylko częściowo – niczym świeża gałązka – zachowując ciągłość po jednej stronie. Choć wydają się one mniej poważne, także wymagają odpowiedniego leczenia i obserwacji, by zapobiec powikłaniom. Nieleczone lub źle nastawione złamanie może prowadzić do deformacji, skrócenia kończyny, ograniczenia ruchomości lub przewlekłego bólu. Diagnostyka złamań opiera się głównie na badaniu fizykalnym i zdjęciach RTG, choć w niektórych przypadkach – np. przy złamaniach okołostawowych lub z podejrzeniem uszkodzeń chrząstki wzrostowej – konieczne jest wykonanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej. Leczenie zależy od typu i lokalizacji złamania – w wielu przypadkach wystarczające jest unieruchomienie w gipsie, ale złamania z przemieszczeniem mogą wymagać repozycji, a niekiedy interwencji chirurgicznej (np. zespolenia za pomocą drutów, śrub lub płytek). Niezwykle istotnym elementem leczenia jest także proces rehabilitacji po zdjęciu unieruchomienia. W wyniku kilkutygodniowego unieruchomienia mięśnie ulegają osłabieniu, stawy tracą elastyczność, a dziecko może mieć trudności z przywróceniem prawidłowych wzorców ruchowych. Profesjonalna fizjoterapia pozwala nie tylko odzyskać pełen zakres ruchu i siłę mięśniową, ale też zapobiec wtórnym urazom i skrócić czas powrotu do pełnej sprawności.

Typowe rodzaje złamań u dzieci i metody leczenia

Złamania u dzieci mogą przyjmować różne formy, a ich klasyfikacja uwzględnia zarówno lokalizację, jak i charakter uszkodzenia kości. Najczęściej obserwowane są:

• Złamania proste, w których kość łamie się w jednym miejscu, bez przemieszczenia.
• Złamania złożone, z wieloodłamowym przebiegiem i możliwym uszkodzeniem otaczających tkanek.
• Złamania typu „zielonej gałązki”, typowe dla dzieci, gdzie kość zgina się i pęka jednostronnie, bez całkowitego przerwania ciągłości.
• Złamania awulsyjne, w których fragment kości zostaje oderwany przez silne pociągnięcie ścięgna lub więzadła.

Leczenie zależy od wielu czynników – wieku dziecka, rodzaju złamania, jego lokalizacji oraz obecności ewentualnych powikłań. W większości przypadków stosuje się unieruchomienie za pomocą gipsu lub ortezy. W sytuacjach bardziej skomplikowanych, np. gdy dochodzi do przemieszczenia odłamów, konieczne może być przeprowadzenie repozycji (nastawienia kości) lub zabiegu operacyjnego. Po zakończeniu unieruchomienia wdraża się odpowiednią rehabilitację, której celem jest odbudowa siły mięśniowej, poprawa zakresu ruchu oraz przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych.

Skręcenia i zwichnięcia – najczęstsze urazy stawowe

Skręcenia i zwichnięcia to jedne z najczęściej występujących urazów stawowych u dzieci i młodzieży, szczególnie aktywnych fizycznie. Choć często bywają bagatelizowane jako „niegroźne” kontuzje, w rzeczywistości wymagają uważnej diagnostyki i odpowiedniego leczenia, ponieważ mogą prowadzić do przewlekłej niestabilności stawu, ograniczenia jego ruchomości lub nawracających dolegliwości bólowych. W grupie młodszych pacjentów, u których dopiero rozwijają się struktury stabilizujące stawy – jak więzadła, torebki stawowe i mięśnie – tego typu urazy mogą mieć szczególnie duże znaczenie dla dalszego prawidłowego rozwoju układu ruchu. Skręcenie stawu oznacza uszkodzenie struktur więzadłowych i torebki stawowej w wyniku przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchu w danym kierunku. Dochodzi do niego najczęściej w wyniku gwałtownego ruchu skrętnego lub upadku. Typowe lokalizacje skręceń u dzieci to staw skokowy, kolanowy, nadgarstkowy i łokciowy. Objawiają się one bólem, obrzękiem, zasinieniem i ograniczeniem ruchomości w stawie, ale bez trwałej zmiany położenia kości. Zwichnięcie natomiast to poważniejszy uraz, w którym dochodzi do przemieszczenia powierzchni stawowych względem siebie – kości wychodzą ze swojej anatomicznej pozycji. Towarzyszy temu silny ból, deformacja, nagły brak możliwości poruszania kończyną oraz obrzęk. Najczęściej zwichnięciu ulegają stawy barkowe, łokciowe, palców oraz rzepka kolanowa. Jest to stan wymagający natychmiastowej interwencji lekarskiej – repozycji (nastawienia) i unieruchomienia. W okresie dzieciństwa struktury stabilizujące stawy są bardziej podatne na uszkodzenia, ponieważ są słabiej rozwinięte i bardziej elastyczne niż u dorosłych. Dodatkowo młodzi pacjenci często nie potrafią określić dokładnego charakteru urazu, co może opóźniać prawidłowe rozpoznanie. Nieleczone lub źle leczone skręcenia mogą prowadzić do nawykowej niestabilności stawu, a zwichnięcia – do uszkodzeń chrząstki stawowej, które zwiększają ryzyko zmian zwyrodnieniowych w przyszłości. W diagnostyce wykorzystuje się badanie kliniczne oraz badania obrazowe – RTG pozwala wykluczyć złamania, a USG lub rezonans magnetyczny umożliwiają ocenę tkanek miękkich (więzadeł, ścięgien, chrząstek). Leczenie zależy od stopnia uszkodzenia – w łagodniejszych przypadkach wystarcza odpoczynek, chłodzenie, kompresja i uniesienie kończyny (tzw. protokół RICE), w cięższych – konieczne może być unieruchomienie w ortezie lub gipsie. W przypadku zwichnięcia, po repozycji, niezbędne jest dokładne monitorowanie i rehabilitacja. Rehabilitacja odgrywa kluczową rolę w powrocie do pełnej sprawności – ćwiczenia wzmacniające, propriocepcyjne (czucia głębokiego) oraz rozciągające pomagają w odbudowie stabilności i funkcji stawu. Dzięki odpowiednio prowadzonemu procesowi leczniczemu można nie tylko przywrócić sprawność, ale także znacząco zmniejszyć ryzyko nawrotu urazu w przyszłości.

Objawy i podejście terapeutyczne

Zarówno skręcenia, jak i zwichnięcia charakteryzują się zestawem objawów, które – mimo że w części się pokrywają – różnią się intensywnością oraz konsekwencjami klinicznymi. W przypadku skręcenia najczęściej pojawia się ból w obrębie stawu, obrzęk, a także zasinienie wynikające z uszkodzenia drobnych naczyń krwionośnych. Dziecko może mieć trudności z poruszaniem stawem, choć zwykle nie dochodzi do deformacji. Zwichnięcie natomiast objawia się gwałtownym, ostrym bólem, wyraźną deformacją stawu, niemożnością wykonania ruchu oraz często natychmiastowym obrzękiem i silnym lękiem dziecka przed poruszeniem kończyną. Podejście terapeutyczne zależy od rodzaju i rozległości urazu. W przypadku skręceń stosuje się tzw. zasadę RICE – Rest (odpoczynek), Ice (okłady z lodu), Compression (kompresja, np. bandaż elastyczny) oraz Elevation (uniesienie kończyny). Celem jest zmniejszenie obrzęku i ograniczenie dalszych uszkodzeń. W łagodnych przypadkach może to wystarczyć. W sytuacjach umiarkowanych lub ciężkich niezbędne jest unieruchomienie stawu – za pomocą ortezy, stabilizatora lub opatrunku gipsowego. Zwichnięcia zawsze wymagają konsultacji ortopedycznej – nie wolno próbować samodzielnie nastawiać stawu. Po repozycji (czyli ustawieniu kości w prawidłowym położeniu), konieczne jest czasowe unieruchomienie oraz obserwacja stanu nerwów i naczyń w okolicy stawu. Po zakończeniu fazy ostrej rozpoczyna się rehabilitacja, która ma na celu przywrócenie zakresu ruchu, odbudowę siły mięśniowej oraz poprawę stabilności stawu, aby zapobiec przyszłym urazom. W obu przypadkach kluczowe jest, aby leczenie przebiegało pod opieką specjalistów – ortopedy dziecięcego oraz doświadczonego fizjoterapeuty – co zwiększa szanse na pełne i trwałe wyzdrowienie bez powikłań.

Urazy kolana – przeciążenia i uszkodzenia więzadeł

Kolano to jeden z najbardziej złożonych i jednocześnie najbardziej narażonych na urazy stawów w ludzkim ciele, zwłaszcza u dzieci i młodzieży prowadzących aktywny tryb życia. Jako centralne ogniwo kończyny dolnej, staw kolanowy odpowiada za stabilizację, amortyzację i przenoszenie obciążeń podczas chodu, biegu, skakania czy zmiany kierunku ruchu. Intensywna aktywność fizyczna – w tym udział w zajęciach sportowych takich jak piłka nożna, koszykówka, lekkoatletyka czy sporty zimowe – sprawia, że urazy kolana są w tej grupie wiekowej wyjątkowo częste. W odróżnieniu od osób dorosłych, dzieci i nastolatki nie zawsze potrafią jednoznacznie zlokalizować ból ani prawidłowo opisać mechanizmu urazu, dlatego szczególna czujność rodziców, nauczycieli i trenerów jest tutaj kluczowa. Sygnały takie jak narastający ból po aktywności, opuchlizna, trudność w pełnym wyprostowaniu lub zgięciu kolana, niestabilność lub trzaskający dźwięk przy ruchu – powinny skłonić do szybkiej konsultacji z ortopedą dziecięcym.

Do najczęstszych urazów kolana u młodych pacjentów należą:

• Uszkodzenia więzadeł – zwłaszcza przedniego krzyżowego (ACL), rzadziej tylnego (PCL) lub pobocznych (MCL/LCL). Zerwanie więzadła ACL to jedna z najpoważniejszych kontuzji, często wymagająca leczenia operacyjnego.
• Uszkodzenia łąkotek – czyli struktur amortyzujących wewnątrz stawu, które mogą zostać przecięte lub zgniecione w trakcie skrętu kolana.
• Zespół bólu rzepkowo-udowego (PFPS) – wynikający z przeciążenia stawu rzepkowo-udowego, typowy dla młodych sportowców, zwłaszcza dziewcząt.
• Osgood-Schlattera – specyficzny dla okresu wzrostu ból w okolicy guzowatości piszczeli, związany z przeciążeniem przyczepu więzadła rzepki.
• Skręcenia i przeciążenia więzadeł bocznych – szczególnie po nagłym skręcie nogi lub zderzeniu.

Ważne jest, że nie wszystkie urazy dają natychmiastowy, silny ból – niektóre rozwijają się stopniowo, w wyniku przewlekłych mikrourazów lub niewłaściwego obciążania stawu. Dlatego regularne monitorowanie stanu kolan, szczególnie u dzieci uprawiających sport wyczynowo lub bardzo intensywnie rekreacyjnie, ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania poważniejszym kontuzjom. Postępowanie diagnostyczne obejmuje badanie fizykalne, testy funkcjonalne oraz obrazowanie – RTG (w celu wykluczenia złamań), rezonans magnetyczny (dla oceny tkanek miękkich) lub USG. Leczenie zależy od rodzaju i stopnia uszkodzenia – w niektórych przypadkach wystarcza odpoczynek i rehabilitacja, w innych – szczególnie przy zerwaniu ACL – konieczna może być interwencja chirurgiczna. Niezależnie od metody leczenia, proces powrotu do pełnej sprawności wymaga czasu, cierpliwości i odpowiednio zaplanowanej fizjoterapii. Dzieci z urazem kolana powinny mieć zapewnioną indywidualną opiekę fizjoterapeutyczną, która pomoże odbudować siłę mięśniową, zakres ruchu oraz stabilność stawu. Tylko takie całościowe podejście daje szansę na pełne i bezpieczne przywrócenie aktywności fizycznej bez ryzyka nawrotu urazu.

Jak rozpoznać uraz kolana u dziecka?

Wczesne rozpoznanie urazu kolana u dziecka może być wyzwaniem – zwłaszcza że młodsze dzieci często nie potrafią precyzyjnie opisać swoich dolegliwości. Dlatego kluczowa jest obserwacja objawów oraz analiza sytuacji, w której doszło do kontuzji. Najczęstszym sygnałem problemu jest ból w obrębie kolana, który może pojawić się zarówno w spoczynku, jak i podczas chodzenia, a nawet przy dotyku. Dodatkowo mogą występować obrzęk, sztywność, trudności w prostowaniu lub zginaniu nogi oraz zwiększone ucieplenie skóry w okolicy stawu. W przypadku poważniejszych uszkodzeń – takich jak zerwanie więzadeł lub uraz łąkotki – kolano może stać się niestabilne, a dziecko może unikać jego obciążania lub skarżyć się na uczucie „uciekania” nogi. W niektórych sytuacjach dochodzi również do deformacji stawu lub charakterystycznego „trzasku” w chwili urazu. Każdy niepokojący objaw powinien skłonić rodzica lub opiekuna do konsultacji z ortopedą dziecięcym. Odpowiednia diagnostyka – w tym badanie kliniczne, USG lub rezonans magnetyczny – pozwala dokładnie ocenić rodzaj i zakres uszkodzenia, co jest niezbędne dla skutecznego leczenia i uniknięcia powikłań w przyszłości.

Zapobieganie urazom ortopedycznym – Znaczenie wczesnej interwencji i rehabilitacji

Profilaktyka i wczesna interwencja to dwa filary skutecznego zapobiegania urazom ortopedycznym u dzieci i młodzieży. Wbrew pozorom, kluczowym momentem nie jest dopiero moment leczenia kontuzji, lecz działania podjęte przed urazem oraz natychmiast po jego wystąpieniu. Organizm dziecka, choć niezwykle plastyczny i regeneracyjny, jest jednocześnie wrażliwy na przeciążenia, złe wzorce ruchowe i niedoleczone urazy – dlatego tak ważne jest odpowiednie podejście do zdrowia układu ruchu od najmłodszych lat. Zapobieganie urazom zaczyna się od edukacji – dzieci powinny być uczone prawidłowej postawy, techniki wykonywania ćwiczeń, rozgrzewki oraz zasad bezpieczeństwa podczas zabawy i uprawiania sportu. Niezwykle ważne jest też regularne wykonywanie ćwiczeń wzmacniających i rozciągających, które poprawiają stabilizację stawów, koordynację i czucie głębokie. Dzieci aktywne fizycznie powinny być pod stałą obserwacją – zwłaszcza jeśli trenują zawodowo – ponieważ nawet drobne dolegliwości mogą sygnalizować przeciążenie lub mikrouraz. W przypadku wystąpienia urazu, czas reakcji ma ogromne znaczenie. Im szybciej dziecko trafi do lekarza ortopedy lub fizjoterapeuty, tym większe są szanse na pełne i szybkie wyleczenie. Odpowiednio wczesna diagnoza pozwala uniknąć przewlekłych dolegliwości, ograniczeń ruchomości, niestabilności stawowej czy wtórnych powikłań. Nawet w przypadku pozornie niegroźnych kontuzji, np. skręcenia stawu czy bolesnego przeciążenia mięśni, warto wdrożyć podstawowe środki zaradcze i kontrolę specjalisty. Niezastąpioną rolę w procesie zdrowienia odgrywa rehabilitacja, która powinna być nie tylko elementem leczenia, ale również formą profilaktyki. Profesjonalnie prowadzona fizjoterapia nie tylko przywraca sprawność fizyczną, ale też kształtuje u dziecka świadomość ciała, uczy prawidłowego poruszania się i zmniejsza ryzyko nawrotu kontuzji. Szczególnie cenne są ćwiczenia stabilizacyjne, propriocepcyjne, a także trening funkcjonalny dostosowany do wieku i możliwości dziecka. W JK Clinic zawsze podkreślamy, że najlepszym leczeniem urazów jest ich zapobieganie. Wczesne rozpoznanie nieprawidłowości, szybka interwencja w razie kontuzji oraz kompleksowa opieka fizjoterapeutyczna to nie tylko sposób na skrócenie czasu leczenia, ale przede wszystkim inwestycja w zdrowy rozwój dziecka. Działając szybko i świadomie, można uniknąć wielu problemów, które w przyszłości mogłyby negatywnie wpłynąć na jakość życia młodego człowieka.

Rola fizjoterapii w zapobieganiu nawrotom kontuzji

Fizjoterapia to nie tylko element leczenia po urazie – to również kluczowe narzędzie profilaktyczne, które znacząco zmniejsza ryzyko nawrotu kontuzji u dzieci i młodzieży. Odpowiednio dobrany program ćwiczeń wzmacnia mięśnie, poprawia stabilizację stawów oraz uczy dziecko prawidłowego ruchu, co przekłada się na bezpieczniejszą aktywność fizyczną. Ćwiczenia propriocepcyjne, koordynacyjne i stabilizujące pomagają w odbudowie świadomości ciała i jego kontroli, co jest niezwykle istotne, szczególnie po przebytych urazach więzadeł czy skręceniach. Dzięki regularnym sesjom z fizjoterapeutą dziecko uczy się rozpoznawać sygnały przeciążenia i odpowiednio na nie reagować, zanim dojdzie do kontuzji. Wprowadzenie fizjoterapii jako elementu stałego wsparcia rozwoju ruchowego może znacząco zmniejszyć liczbę urazów – zarówno w sporcie, jak i codziennej aktywności dziecka. To inwestycja w zdrowie, która przynosi efekty tu i teraz, ale też procentuje na przyszłość.

Zdrowy rozwój bez kontuzji – Profesjonalne wsparcie ortopedyczne w JK Clinic Warszawa Wawer

Urazy ortopedyczne u dzieci i młodzieży są powszechne i w dużej mierze nieuniknione, szczególnie przy dużej aktywności fizycznej, która jest przecież nieodłącznym elementem zdrowego rozwoju. Kluczowe znaczenie ma jednak to, jak szybko zostaną rozpoznane, właściwie zdiagnozowane i skutecznie leczone. Zarówno złamania, skręcenia, zwichnięcia, jak i przeciążenia więzadeł czy urazy stawów – wszystkie wymagają indywidualnego podejścia i interdyscyplinarnej opieki. Dzięki nowoczesnym metodom diagnostycznym i terapeutycznym oraz odpowiednio dobranej rehabilitacji dzieci mają ogromne szanse na całkowity powrót do sprawności, bez trwałych konsekwencji. Jednak równie ważna jak leczenie, jest profilaktyka – świadomość, edukacja i odpowiednie przygotowanie fizyczne to najskuteczniejszy sposób na ograniczenie liczby urazów i wspieranie bezpiecznego rozwoju młodego organizmu. W JK Clinic w Warszawie Wawer oferujemy kompleksową opiekę ortopedyczną i fizjoterapeutyczną dla dzieci i młodzieży. Nasz zespół specjalistów pomaga nie tylko leczyć, ale przede wszystkim zapobiegać – poprzez indywidualne podejście, nowoczesną diagnostykę, skuteczne programy rehabilitacyjne i edukację zdrowotną. Jeśli Twoje dziecko doznało urazu, odczuwa ból w układzie ruchu lub trenuje intensywnie – nie zwlekaj.

Zapraszamy do JK Clinic, ul. Patriotów 110, lok. 110b, Warszawa Wawer
Umów wizytę: +48 504 906 075
Napisz do nas: kontakt@jkclinic.pl

FAQ – Najczęściej zadawane pytania

1. Jakie są najczęstsze urazy ortopedyczne u dzieci?
Do najczęstszych urazów należą złamania kości, skręcenia i zwichnięcia stawów, urazy kolan (np. więzadła ACL), kontuzje stopy i przeciążenia kręgosłupa.

2. Czy każde skręcenie wymaga wizyty u lekarza?
Tak – nawet pozornie niegroźne skręcenie powinno zostać ocenione przez specjalistę, aby wykluczyć poważniejsze uszkodzenia więzadeł lub kości.

3. Czy dziecko po urazie musi przejść rehabilitację?
W większości przypadków tak – rehabilitacja pomaga odzyskać pełną sprawność, zapobiec nawrotom kontuzji i utrwalić prawidłowe wzorce ruchowe.

4. Jak zapobiegać kontuzjom u dzieci uprawiających sport?
Poprzez regularne ćwiczenia wzmacniające, rozgrzewkę przed aktywnością, odpowiedni sprzęt ochronny oraz edukację dotyczącą techniki ruchu i bezpieczeństwa.

5. Kiedy należy zgłosić się do ortopedy dziecięcego?
Jeśli dziecko odczuwa ból, opuchliznę, ograniczenie ruchu, niestabilność stawu lub po prostu doznało urazu – należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem.